Ogólna nazwa kaligrafii, obejmująca kilka stylów pisma w języku japońskim, wywodząca się z kaligrafii chińskiej. Z racji tego, że pismo japońskie pochodzi od pisma chińskiego, w IV wieku n.e. najsłynniejszym kaligrafem w Japonii był Chińczyk Wang Xizhi. Jednak po powstaniu hiragany i katakany Japończycy wytworzyli swój własny styl.
Przybory do pisania to:
- pędzel (jap. fude),
- tusz (jap. sumi),
- kamień do rozcierania tuszu (jap. suzuri),
- naczynie z wodą do rozpuszczania tuszu (jap. mizu-ire),
- papier (jap. washi),
- podkładka pod papier z miękkiego materiału (jap. shitajiki),
- podłużny, wąski ciężarek dociskający papier (jap. bunchin).
Podstawowe style to:
- pismo pieczęciowe (jap. tensho),
- pismo kancelaryjne (jap. reisho),
- pismo wzorcowe (jap. kaisho),
- pismo bieżące (jap. gyōsho,
- pismo trawiaste (jap. sōsho).
